داود نجفیان، مدیرعامل شرکت آب منطقه ای استان البرز:
کاهش ۹۰ درصدی بارشها و افت بیسابقه ذخایر سد کرج
در نشست تخصصی «بحران آب و آینده فضای سبز شهری» که با حضور مدیران استانی، مسئولان شهری، اساتید دانشگاه و جمعی از شهروندان به میزبانی سازمان سیما، منظر و فضای سبز شهری شهرداری کرج در باشگاه میلاد برگزار شد، داود نجفیان مدیرعامل آب منطقهای البرز، گزارشی نگرانکننده از وضعیت منابع آبی استان ارائه داد و نسبت به پیامدهای گسترده خشکسالی و ناترازی آبی هشدار داد. مدیرعامل آب منطقهای البرز با اشاره به اینکه بارشها در سال جاری ۹۰ درصد کمتر از میانگین بوده، گفت: با وجود مدیریت شدید مصرف، حتی یک قطره هم از حقابه باغات کرج از سد کرج تأمین نشد.
وی همچنین اعلام کرد: ذخایر سد کرج اکنون تنها ۷.۵ میلیون مترمکعب است؛ رقمی که سال گذشته ۶۳ میلیون مترمکعب بود.
نجفیان تأکید کرد: حتی یک زمستان و بهار پربارش نیز نمیتواند کسری موجود را جبران کند. ناترازی آب در البرز و تهران در سال آینده سختتر و پیچیدهتر خواهد شد.
یکی دیگر از هشدارهای جدی مطرحشده، فرونشست زمین بود که به گفته نجفیان، در برخی نقاط استان بهصورت نقطهای به ۳۰ سانتیمتر رسیده است؛ پدیدهای که به معنای تخریب تدریجی زیرساختها و از دست رفتن ظرفیت طبیعی ذخیره آبخوانهاست.
وی تصریح کرد: اگر آبخوانها را از دست بدهیم، امکان بازگشت وجود ندارد.
نجفیان یکی از مهمترین مشکلات موجود را «ضعف باور عمومی نسبت به بحران» دانست و گفت: جامعه هنوز عمق فاجعه را درک نکرده است و بدون تغییر این نگاه، مدیریت مصرف و طرحهای سازگاری با کمآبی به نتیجه نخواهد رسید.
وی با اشاره به بدهی سنگین استان به منابع زیرزمینی افزود: به آبخوانهای البرز، ۹ برابر حجم سد کرج بدهی داریم و این یعنی برداشتهای غیرمجاز و بیرویه، فراتر از ظرفیت طبیعی تغذیه آبخوانها بوده است.
مدیرعامل آب منطقهای البرز با تأکید بر مصرف بالای آب در بخش کشاورزی گفت: ۶۵ درصد منابع آبی در این بخش مصرف میشود، در حالی که بهرهوری در بسیاری موارد پایین است و قیمت یارانهای برق چاهها، چندین برابر سود تولید محصولات است.
وی افزود: الگوی فعلی کشاورزی پایدار نیست و خود یکی از عوامل اصلی تشدید ناترازی آب است.
نجفیان در پایان تأکید کرد: نجات منابع آبی البرز نیازمند تغییر جدی در الگوی مصرف، اصلاح شیوههای کشت، مدیریت منابع زیرزمینی و ارتقای باور عمومی نسبت به ارزش آب است. اگر هماهنگی دستگاههای اجرایی، نهادهای علمی و مردم شکل نگیرد، سالهای آینده شرایط سختتری پیشرو خواهد بود و فرصت احیای منابع از دسترفته محدودتر میشود.
