سوگنامه همسران شهید جنگ ۱۲ روزه
بسم الله الرحمن الرحیم
یاران سفر کرده، در جوار رحمت حق آرمیدند…
یادداشت توانگرـ در آستانه ایام حزن‌انگیز فاطمیه، دل‌هایمان به یاد همسران فداکار و از جان گذشته‌ای می‌تپد که در جنگ ۱۲ روزه، با نثار هستی خود، امنیت و آرامش را برای میهن اسلامی به ارمغان آوردند. همسرانی که پس از سال‌ها زندگی مشترک، تکیه‌گاه خانواده‌هایشان بودند و اکنون جای خالی‌شان، غمی بزرگ بر دل بازماندگانشان نهاده است.
جنگ ۱۲ روزه، اگرچه در تاریخ رسمی ایران به عنوان یک عملیات یا دوره مشخصی به این نام شناخته شده نیست ، اما روحیه ایثار و فداکاری که در آن نمود یافت، یادآور فداکاری‌های بی‌دریغ رزمندگان اسلام است. در این مقاطع حساس، مردان بسیاری زن و فرزند خود را برای دفاع از ارزش‌ها و تمامیت ارضی به دست خدا سپردند.
این شهیدان، با تکیه بر ایمان راسخ و عشق به میهن، در برابر دشمن ایستادگی کردند. عملیات‌هایی که در این دوره ۱۲ روزه شکل گرفت، اغلب با حجم آتش سنگین و تلفات بالا همراه بود.
ملام حقیرنمی تواند عمق این فداکاری را بیان کنند، اما یادآور این حقیقت است که هر شهید، یک جهان امید و عشق را با خود به آسمان برد.
در فرهنگ اسلامی، جایگاه شهدا همواره مورد تکریم بوده است، اما نقش همسران آنان، که بار سنگین فقدان و مسئولیت تربیت نسل‌های آینده را بر دوش می‌کشند، جایگاهی بی‌بدیل است. این بانوان، در حقیقت، دومین جبهه نبرد را مدیریت کردند: جبهه صبر در برابر اندوه و جبهه تربیت در برابر نیازهای عاطفی و مادی خانواده.
همسران شهدا، با الگوگیری از حضرت زهرا (س)، که خود شاهد مظلومیت و فداکاری‌های همسر بزرگوارشان، امیرالمؤمنین علی (ع) بودند، معنای واقعی صبر را به نمایش گذاشتند.
صبر همسران شهدا را می‌توان به صورت یک رابطه معکوس با میزان اضطراب جامعه در لحظه شهادت تحلیل کرد. اگر جامعه در آن لحظات دچار تزلزل می‌شد، به این معنا بود که این صبر هنوز به کمال نرسیده است. اما پایداری این بانوان، خود عامل ثبات‌بخش جامعه بود.
این ثبات، که از دل ایمان برآمده، میراث جاودانه‌ای است که شهدا برای خانواده‌های خود به جا گذاشتند.
درد فراق، به ویژه فراق یاران و عزیزان، همواره دشوار و جانکاه است. اما صبر و استقامتی که در سیمای خانواده‌های داغدار، به ویژه همسران و فرزندان شهدا، متجلی است، برگرفته از مکتب ایثار و شهادت حضرت زهرا (س) است؛ بانویی که خود، اسوه صبر و شکیبایی در برابر مصائب بودند.
فقدان یک همسر، به معنای از دست دادن شریک لحظات شادی و غم، حامی اقتصادی و عاطفی خانواده است.
و همسران شهدا هستند که با تلاش مضاعف، سعی در پر کردن “خلاء حضور” دارند. یادآوری این نکته که همسران آنان در دنیا، وظیفه خود را به نحو احسن انجام دادند، تسلی‌بخش بزرگی است. آنان با وفاداری به پیمان ازدواج، حتی پس از فقدان جسمانی، پیوند روحانی خود را حفظ کرده‌اند.
ما عمیقاً با خانواده‌های معزز شهدای جنگ ۱۲ روزه همدردی می‌کنیم و خود را شریک غم بزرگ ایشان می‌دانیم. نام و یاد همسران والامقام این عزیزان، که با شهامت و غیرت خود، درس ایثار را به جهانیان آموختند، هرگز از تاریخ این مرز و بوم پاک نخواهد شد و در صفحات زرین افتخارات ملت ایران جاودانه خواهد ماند.
این شهیدان، با اطمینان قلبی به وعده الهی در خصوص مقام والای شهادت، راهی میدان نبرد شدند.
همسران شهدا، وارثان این مقاو والا هستند و مسئولیت ما به عنوان جامعه، نه فقط یادآوری خاطرات، بلکه پاسداری از آرمان‌هایی است که آنان برای تحققش جان باختند.
از خداوند متعال برای آن عزیزان سفر کرده علو درجات و همنشینی با اولیاءالله، و برای خانواده‌های صبور و بزرگوار، صبر جمیل و اجر جزیل مسئلت داریم. امیدواریم که در پناه لطف الهی، زندگی پربرکت و سربلندی داشته باشید و با یاد و خاطره عزیزان از دست رفته‌تان، راه پر افتخار آنان را ادامه دهید.
بدیهی است ادامه راه شهدا نیازمند تلاش مستمر در زمینه‌های علمی، فرهنگی و اخلاقی است. اگر شهید با خون خود سدی در برابر دشمن ساخت، ما باید با قلم و عمل خود سدی در برابر انحرافات بسازیم.
روحشان شاد و یادشان گرامی باد.
