یادمان شهدای البرز تا کنگره شهدا، شهید احمد دهقانی سانیچ
میان نیمه‌روشن صبح‌های حصارک، جایی میان باغ‌های خاموش و نگاه‌های منتظر، نام احمد دهقانی سانیچ را باد با خودش میبرد؛ پسر عبدالحسین، متولد سی‌ام شهریور ۱۳۳۹، کودکی‌اش را زیر سقف ساده‌ی کرج نفس کشید و روزی در جایی دور، حاج عمران، خوابید تا عشق را جاودانه کند.
خاک گلزار شهدا، چهارصددستگاه، هنوز قدم‌هایش را به یاد دارد؛ همان جوان پرشوری که ترانه‌ی زمین را با ضربان دلش یکی کرده بود. روزهای جوانی‌اش با عطر نان تازه و مهربانی مادر گره خورده، شب‌هایش اما وقف نگهبانی از خواب شهر…
صدای احمد، شبیه نسیم بالای البرز، از کوچه‌های حصارک تا دامنه‌های حاج عمران جاری شد؛ و نام او مثل ضربان باران، هنوز بر دیوارهای شهر نقش بسته است. هیچ دیواری او را فراموش نمی‌کند.
ایستاده در آسمان البرز، احمد دهقانی سانیچ هنوز آفتاب است؛ دعوتی به شجاعت، به مهربانی…
